Gaea Schoeters

SPECIAL MENTION

Als een roofvogel duikt het vliegtuig uit de inktzwarte hemel naar beneden, om vervolgens af te remmen, even schijnbaar bewegingloos te blijven hangen en dan een wijde cirkelende beweging in te zetten, alsof het aarzelt tussen twee mogelijke prooien en nog niet besloten heeft op welke het zich zal storten. Beneden, in de diepte, tekenen zich linten van licht af die het duister in repen snijden en waarover andere, kleinere lichtjes als mieren naar elkaar toe bewegen, samentroepen, clusters vormen en weer uitwaaieren. Het land buiten de lichtvlekken is donker, een gapend zwart gat, te donker zelfs om te zien of het vlak of golvend is. Pas later, als het vliegtuig zijn aarzeling opgeeft en verder daalt, tekenen zich leesbare patronen af: landruggen bollen op, dalen wijken terug, water scheidt zich af van land. Veel tijd om te kijken is er niet; nu de vogel zijn prooi heeft uitgekozen, duikt hij razendsnel neer. Even nog laten zich gebouwen onderscheiden, vrachtwagens, auto’s, dan raakt het landingsgestel de grond.

Dawid herademt, maar voelt geen opluchting; integendeel, hij wordt meteen overvallen door een gevoel van zwaarte, alsof de aarde in dit nieuwe land harder aan hem trekt en de lucht zich moeilijker laat inademen. Jaren heeft hij hiernaar uitgekeken, dag na dag, en evenzoveel nachten heeft hij ervan gedroomd. Maar nu, nu hij hier werkelijk is, voelt hij geen vreugde, geen triomf, zelfs geen tevredenheid. Hoewel het vliegtuig wel degelijk op zijn bestemming is aangekomen – dat verzekert de metalige stem van de steward hem, voor het geval hij of een van de andere passagiers eraan zouden twijfelen: dat ze aangekomen zijn –, is wat hem overvalt niet de blijdschap van een aankomst, niet de verademing van een man die lange tijd heeft gereisd, na vele ontberingen zijn doel bereikt en viert dat hij het er levend van af heeft gebracht, maar de droefenis van een afscheid, alsof hij de hele weg die hij hiervoor heeft afgelegd met zich meedraagt en alle offers die hij tijdens zijn reis heeft gebracht zich met hun volle gewicht aan hem vastklampen.

Met een schok komt het vliegtuig tot stilstand. Om hem heen staan passagiers op, graaien naar hun bagage, verdringen zich in het gangpad. Dawid werpt nog een laatste blik door het venster. Nu pas valt het hem op dat de grond daarbuiten wit is. Het heeft gesneeuwd. Het beeld verrast hem, want hoewel hij het begrip sneeuw natuurlijk wel kent, net als het woord, heeft hij het fenomeen nooit eerder gezien. Hij kijkt ernaar als naar de geboorte van een kind: een doodnormale gebeurtenis die zich al eeuwenlang regelmatig voltrekt en zonder veel ophef aan de rest van de wereld voorbijgaat, maar die, wanneer ze zich voor het eerst in iemands eigen leven afspeelt, op hem overkomt als een wonder.

 

I. DE JAGER

 

Twee maanden eerder

 

De knal van het schot rijt de ochtendstilte uiteen. Hoewel hij zich flink schrap had gezet, brengt de terugslag van het zware jachtgeweer Hunter toch uit evenwicht; de kracht van het wapen tilt zijn linkervoet bijna een halve meter van de grond. Van Heeren, die naast hem staat, lacht.

‘Het verrast je altijd weer, hè? Nasty fuckers, die oude tweelopen. Maar wel een puik schot.’

Samen met Hunter loopt hij naar het andere eind van de schietbaan; tot zijn tevredenheid stelt Hunter vast dat hij inderdaad perfect doel heeft getroffen. Midden in de roos is een klein, rond inslaggat zichtbaar, nauwelijks dikker dan zijn pink, maar de impact van de kogel heeft de achterliggende zandzak volledig opengescheurd; langs alle kanten sijpelen dunne stroompjes rood zand naar buiten. Voor die vuurkracht neemt hij de kneuzingen op zijn schouder er met plezier bij: dat kan straks het verschil maken tussen leven en dood. Van de jager, niet de prooi. Dat zoveel jagers tegenwoordig de voorkeur geven aan kleinere kalibers heeft hij nooit begrepen; hij zou zich met een lichter wapen niet veilig voelen in de bush. Lichtere munitie vereist een perfect geplaatst schot en op moeilijk terrein heeft een jager niet altijd de luxe zijn hoek te kiezen; als een wild dier onverwacht aanvalt, mag je al blij zijn dát je het raakt. Bovendien doodt een licht wapen de meeste prooien wel, maar stopt het ze niet meteen af, en Hunter wil niet verpletterd worden door een ‘dood’ dier dat nog een paar meter doorrent voor het neergaat. Daarom verkiest hij voor de jacht op groot wild zijn oude dubbelloops .577 Nitro Express, hetzelfde geweer waarmee Hemingway hier ooit een neushoorn en een stel leeuwen schoot, en niet een lichter, moderner model. Maar dat is niet wat hij vanochtend aan de luchthavenpolitie heeft verteld toen hij bij het uitklaren van zijn wapen een praatje maakte met de agenten; op hun vraag waarom hij met

zo’n zwaar kaliber jaagt, heeft hij eenvoudigweg geantwoord dat het geweer van zijn grootvader is geweest, wat waar is, en daar nog iets aan toegevoegd over mannelijkheid, wat op een goedkeurend lachje werd onthaald. Slapende honden moet je niet wakker maken, zeker niet in een land als dit, waar het aantal schouderstrepen op een uniform de graad van corruptie aanduidt; hoe minder mensen op de hoogte zijn van zijn werkelijke reisdoel hoe beter. Liefdevol klapt hij de tweeloop open en hangt hem gebroken over zijn arm. Van Heeren geeft hem een vriendschappelijk klapje op zijn schouder.

‘Volgens mij heb je een aperitief verdiend.’

 

Samen lopen ze tussen de lage bungalows door in de richting van de lodge; overal om hen heen tsjirpen krekels. Hunter ademt een paar keer diep in; ondanks de nachtvlucht en de drukkende hitte voelt zijn lichaam fris en fit. Klaar voor de jacht. Zijn geest is ontspannen en kalm, maar alerter dan thuis; zijn gehoor staat op scherp, hij registreert de onbekende geuren, proeft de vage smaak van ijzer in de lucht. Zouden ze onweer krijgen? Bij zijn bungalow blijft hij staan.

‘Ik kom zo. Eerst even deze jongen opbergen en een vers hemd aantrekken.’

Hunter duwt het schuifraam open, legt zijn wapen in de openstaande geweerkist op het bed, trekt zijn bezwete hemd uit en hangt het over de leuning van een stoel. Tegen beter weten in gaat hij op de rand van zijn bed zitten. Meteen slaat de jetlag genadeloos toe: zijn lichaam wil niets liever dan gaan liggen en de gemiste nacht inhalen. Gewoon even neerliggen, heel even maar, moet toch kunnen? Maar zodra hij zich op het bed uitstrekt, beseft hij dat hij een stommiteit begaat; als hij nu zijn ogen sluit, is hij verloren. Dan zal hij inslapen en straks midden in de nacht wakker worden en vervolgens urenlang slapeloos op de ochtend wachten. En zal dat patroon zich de komende dagen herhalen, tot hij volkomen uitgeput is. Terwijl het geheim er net in schuilt meteen het ritme van de nieuwe dag te volgen. Nog net op tijd dwingt hij zichzelf zijn ogen open te houden, en tast in zijn broekzak naar zijn gsm. Hij tikt een naam aan en wacht; boven hem, aan het plafond, draait de zware houten ventilator loom rondjes. Elfmaal gaat de telefoon over, voor iemand opneemt. De vrouwenstem aan de andere kant van de lijn klinkt warm en slaperig, maar toch klinkt er geen verwijt in door.

‘Hallo.’

‘Ik heb je wakker gemaakt.’

‘Verbaast dat je, op dit uur van de nacht?’

‘Waar ben je?’

Het geluid van stof die over stof glijdt. Een laken dat wordt weggeslagen. In gedachten ziet hij voor zich hoe ze rechtop gaat zitten, op de rand van het bed, nog niet helemaal wakker, haar gezicht zachter dan het bij daglicht is. Hoewel hij voor haar scherpte is gevallen, is het haar nachtelijke zelf dat hem ontroert.

‘Mexico.’

‘Toe maar. Werk of plezier?’

‘Niet iedereen houdt die dingen zo strikt gescheiden als jij.’

Hunter lacht. In gedachten ziet hij zijn kantoor voor zich. De zee met computerschermen, de hemdruggen van de mannen die er werken even inwisselbaar als de displays waarnaar ze kijken; hij hoeft hun gezichten niet te zien om te weten wie winst maakt en wie verlies lijdt, de spanning in hun schouderbladen zegt genoeg. Buiten, achter het vensterglas, tientallen naar de hemel reikende torens. Een volledig verticale skyline. Een groter contrast met de weidsheid die hem nu omgeeft, is nauwelijks denkbaar; hier kan hij kilometers ver kijken zonder dat iets zijn blik afstopt. Hij komt half overeind en laat, steunend op zijn ellebogen, zijn ogen over het landschap glijden: nergens een spoor van menselijke aanwezigheid.

‘Ben je alleen?’

Zijn vrouw antwoordt niet meteen, wat hem doet vermoeden van niet. Waarom zou ze anders opstaan om met hem te bellen? Hij hoort stof ritselen, waarschijnlijk schuift ze het muskietennet open, daarna het geluid van haar blote voeten op een houten vloer. Dan opnieuw haar stem, minder gedempt nu.

‘Zou je jaloers zijn als het niet zo was?’

Nu is ze wakker. De zachtheid in haar gezicht is verdwenen, en over de halve wereld heen voelt hij hoe ze hem uitdagend aankijkt.

‘Nee.’

‘Nee?’

‘Jaloezie is een teken van zwakte. Het zou impliceren dat ik me bedreigd voel.’

Leeuwen vallen niet alle mannetjes in de troep aan. Alleen jonge dieren die hun plaats niet kennen, krijgen een tik. Een energiebesparende en efficiënte manier van samenleven.

Nu is het haar beurt om te lachen.

‘Mooi zo.’

Ze heeft een glas water gevuld, hij hoort haar drinken. Met grote teugen. Ziet haar vochtige lippen. Plots verlangt hij naar haar, met een hevigheid die hem verrast.

‘Kom je naar huis, voor onze huwelijksverjaardag?’ vraagt hij haar.

‘Welk huis?’

‘Hét huis. Ons huis.’

‘Kan jij niet hierheen komen? Het weer is hier beter.’

‘Moeilijk. Ik heb een cadeau voor je.’

‘En?’

‘Het is niet bepaald handbagage.’

Hij hoort haar inademen. Scherp. Gespannen.

‘Is het wat ik denk dat het is?’

Aan de snelheid waarmee ze haar volgende vraag stelt, weet hij dat ze geen antwoord verwacht had.

‘Hoelang ben je dit al aan het plannen?’

‘Twee jaar.’

De zachte ruis op de lijn echoot haar waardering. Dan,

als de betekenis van zijn woorden helemaal tot haar is doorgedrongen, voelt hij haar rillen. Een korte huivering, blote huid tegen de zachte zijde van haar pyjama.

‘Wanneer vertrek je? Naar…’

‘Ik ben er al. Ik ben vanochtend aangekomen.’

Stilte.

‘Hunter?’

Ze aarzelt, want ze weet dat hij er een hekel aan heeft als ze het zegt, maar hij weet dat ze het toch zal zeggen.

‘Wees voorzichtig, wil je?’

Hunter strekt zijn hand uit naar zijn geweer dat in de openstaande wapenkist naast hem ligt, en laat zijn vingers even over het hout glijden. Een golf van opwinding trekt door zijn lichaam en vult hem met een tintelend verlangen naar de jacht van morgen.

‘Beloofd. Maar niet te. Ik zou niet willen dat je me saai gaat vinden.’

Hij haakt in, dwingt zichzelf op te staan, gooit een handvol water in zijn gezicht, kiest een vers hemd uit en kleedt zich aan voor de lunch. Dat zijn vrouw ongerust is, verbaast hem niet; dit is geen safari als alle andere. Niet zozeer omwille van de prooi, maar omwille van de ophef over de jachtvergunning: de vorige jager die er zo eentje in de wacht gesleept had, was meermaals met de dood bedreigd. Maar haar bezorgdheid, hoe begrijpelijk ook, is volstrekt onnodig: hij heeft niet persoonlijk op de licentie geboden, maar via een van zijn vele bedrijfjes, speciaal opgericht om de sporen van controversiële aankopen van grote klanten mee toe te dekken. Vergeleken met de dubieuze overnamepraktijken en de semilegale monopolies die hij soms buiten het zicht van de financiële waakhonden moet weten te houden, is het verbergen van de aankoop van een jachtvergunning voor een Afrikaanse zwarte neushoorn voor een handvol fanatieke natuurbeschermers kinderspel.