Shpëtim Selmani
WINNER
WINNER
Biography
Shpëtim Selmani was born on 16 May 1986. He received a master’s degree from the Academy of Arts at the University of Prishtina. He acts in theatre performances in the country and internationally, and has received awards for his acting. He is a regular contributor to the alternative blog S’bunker. He was part of the ‘Crocodile’ literary residence in Belgrade in 2014, and 3 years later took part in the ‘Poeteka, Tirana in Between’ literary residence in Tirana. He participated in the Leipzig book fair in 2017. Shpëtim Selmani writes prose and poetry. He published the book Shënimet e një Grindaveci (Hot-tempered Notes) in 2015 and a poetry collection Selected Poems 2010-2017 – Poetry in Time of Blood and Despair (Multimedia, Prishtina) in 2017. His most recent novel Libërthi i dashurisë (Booklet of Love) was published in 2019 by Armagedoni in Prishtina and will be published in Bulgarian in 2021. Its publication was supported by the Kosovo Ministry of Culture, Sports and Youth.
Nominated book : Libërthi i dashurisë
Summary
The narrative begins with the narrator reflecting on his everyday routine and continues with him thinking about a variety of topics, from the mundane to the worldly and the spiritual, touching on fragments from the past and present, and on issues of local and global consequence. Later on, the narrator blends his interior monologues with a focus on his beloved partner and her pregnancy, as he demonstrates his own transformation while preparing to become a parent. He reflects on his own relationship with his father, and on his relationship with literature and with nationalism, consumerism and other-isms. The feeling of giving birth to a new creature makes the narrator consider his preoccupations from a new and different angle. The narrative closes with the act of naming his newborn son, alluding to the power of reference of language.
- Bulgaria: Perseus
- German: parasitenpresse
- French: (rights sold)
Excerpts
PJESA E PARË
Zota ju qofsha falë, për librin që ma dhatë!
Tomaž Šalamun
1. Strip Depo
Me vite përpiqem të zgjohem herët, të ulem si mbret në njërën prej karrigeve të Strip Depo-së. Të shumtën e herëve ia dal të zgjohem herët. I jetoj mëngjeset sikur të ishin të njëjta. Mbase që të gjitha dhe janë të njëjta. Po kush ia qin nënën! Kur ulem marr një xhemper ose një pallto, mbuloj gjunjët e mi të dashur. Gjunjët e mi të dhier apokaliptikë. Rregulli numër një: Gjithmonë përpiqu të dhurosh ngrohtësi për veten, pastaj të tjerët do të strehohen te ti. Bota është një frigorifer i prishur. Kjo është fara e parë e dijes. Lufta qëndron e patrazuar në hyrjen e secilit libër që na kanë falur zotat.
2. Lola
Gjatë kohës sa punoja në Qendrën për Dekontaminim Kulturor në Beograd kam njohur një grua fantastike. Quhej Lola. Gjithnjë më thoshte se jam foshnja e saj. Ta themi hapur, ka lindur shumë herët para meje. Kam lindur shumë vonë pas saj. Që ta dini, e gjithë mjeshtëria jonë është që të lindim në kohë të duhur. Ama për këtë gjë duhet pasur koqet deri te gjunjët. Vuaj që nuk kam lindur në një kohë tjetër. Qaj në heshtje, ia fus vetes grusht para pasqyrës. Dua ta shkatërroj veten shkaku i paaftësisë për të lindur në kohën e duhur. E gjithë historia njerëzore është dëshmi e nënshtrimit, dëshmi e kësaj filozofie idiote. Lola mban balluke të hatashme. Gjatë kohës sa isha atje ajo kujdesej nëse isha ushqyer mirë, nëse kisha birra në duar, nëse kisha kokëdhembje, nëse më pëlqente të vallëzoja, nëse kisha uri për suxhukun e hedhur në mes fasules. Lola më ka puthur dy herë, por sikur ta puthte foshnjën e vet. Beogradi pa të nuk ka kuptim. Duket i vdekur pa Lolën. Duket mjeran, një lypës i përdalë që pshurr nën urën e ashpër të shekujve. E gjithë ç’desha të them është se më ka marrë malli për të. Do të doja ta dëgjoja edhe një herë rrëfimin mbi dashnorin mesdhetar që mërdhihej para Hotel Slavija. T’ia dëshmoj atë që gjithmonë e thotë. Jam një foshnje e madhe, që në një formë i përket asaj. Fund e krye, vetëm asaj.
3. Izabela
Tiranë. Jam në shtëpinë e Izabelës. Pasi bëjmë dashuri me loçkën hyjnore, nuk bëj zë. Futem lakuriq në dhomën e madhe të vetmitarëve depresivë. E pyes veten për esencën e kotësisë. Ajo më kafshon në gjoks. Më thotë diçka të shenjtë:
– Jam e lumtur.
Hamendësohem në lidhje me të. Çfarë dreqin mund të jetë lumturia që nxjerr shpirtra në lëndinën e madhe të jetës. Mbase një shërbëtore e përbetuar e djallit. Një iluzion metafizik që ngadhënjen shpresën. Natyrisht kënaqem që e thotë këtë. Dua ta shoh gjithmonë të lumtur. Atë tërësi të saj përballë meje, gjithmonë. Por pëllumbesha ime nuk e ka në mend të ndalet me kaq. Përsëri thotë diçka që është e lakmueshme për botën:
– Jam në paqe.
Kësaj here nuk rri dot para tundimit të pyetjes. Doja të isha pronari i paqes. Zot i paqes. Në mënyrë që ta shtrij në tërë fushën e inatit, urrejtjes, kudo në botë. Dhe kudo jashtë saj. I lë shenjat e pashlyeshme të buzëve të mia në ballin e saj:
– Me veten tënde apo me mua…?
Më pas rri në ballkon. Lexoj. Ajo në anën tjetër kryen punët e veta të përditshme. Zogjtë cicërojnë, e dinë se përse e bëjnë këtë. Njëherë e mirë u japin fund dilemave letrare. Koha është e bukur. Një kohë për të gjithë. Britmat e kalamajve jehojnë si kambana qiellore. Një zë nga altoparlanti lajmëron se e gjithë bota do të qeveriset nga Bruce Springsteen. Vasha ime më sjellë dredhëza, banane të prera. Të prera me saktësi. Në pasdite e lëpij diellin që bie mbi fytyrën e saj si një qen i lazdruar. E ha zemrën e lumturisë. E pështyj. E shoh se si përplaset poshtë në rrugë.
4. Miller
Jam i vetmi që kam një libër në dorë. Dukem qesharak. Një mbeturinë e hatashme klasike. Nuk më han palla për asgjë. Jam kryengritës bosh. Luftoj ndaj diçkaje bosh. Nuk besoj në heronj, as në fat e as në dritaren e hapur. Njerëzit në çdo çast mund ta tradhtojnë veten ngaqë e kanë të pamundur të ikin nga tragjizmi epik që i mbështjellë. Djajtë kanë strofullin e vet legjendar në zemrat joshëse që marshojnë drejt gjakut. Jam si një hije duke besuar me çdo kusht, se kjo është epoka jonë më e lavdishme. Kujt i duhet e vërteta. Ajo bishë e frikshme që përtyp mishin e njeriut. Lexoj e kulloj në ujin e qetë të gotës së xhamtë. Jam i dalë boje, i trishtuar nga gara e këmbëve të mprehta, artist fund e krye, aspak mendjemadh. Si një Henry Miller me afat të skaduar. I vdekur shpirtërisht, i gjallë fizikisht. Moralisht i lirë.
5. Vetëvrasja
Sot përsëri më shkoi mendja të bëj vetëvrasje, t’ia fus vetes thikën në sy, ta pi helmin e minjve laboratorik, ta fus kokën në rrethin e një litari të pistë, të dal papritur para një veture në autostradë, të hidhem nga ndonjë kodër. Është e habitshme se sa shumë mënyra ekzistojnë për t’ia qirë vetes nënën. Edhe më e habitshme se kaq është një tjetër gjë: toleranca dhe Zoti liberal ndaj qenies së tij vigane. Sa shumë mundësi na ka lënë në duar. Desha ta shkruaja një letër: Qijuni të gjithë! Më keni ardhur në majë të hundës! Natyrisht, nuk e bëra. Jam në prag të të tridhjetave, e kur shoh fytyrat e njerëzve që i kam njohur gjithmonë, shpirti im i ndyrë qan si kafsha në ferr. I shoh se si po vjetrohen. Bash i dalloj. Qenie që po shkojnë poshtë. E kuptoj se diçka jokorrekte po ndodh me ne. Si një mazohist i keq kënaqem, e marr si të natyrshme tërë këtë situatë që shkërdhen nënën e absurdit. Dhe të gjithë absurdistëve të dobët e të marrë. Dielli na ka poshtëruar që nga mëngjesi. Diç duhet të bëjmë, por ende nuk jemi të aftë. Po të isha Zot, Zot na ruaj! Do t’ua falja njerëzve vetëm një gjë, veten e tyre, pastaj do t’i braktisja përgjithmonë.
6. Lufta
Viti 1999. Në mes të prillit të atij viti dhe prillit të vitit 2016 jam zgjatur si një çamçakëz. I zjarrtë, traumatik deri në fund të të gjitha epokave që ma shurdhojnë bythën.
7. Terri
Kam hapur dritaret. Dëgjohet zhurma e lumit. Zogjtë dhe gumëzhima e veturave të largëta. Kundërmon era e mutit të lopëve. Terri futet në mua. Katër drita shtëpish herë ndriçojnë, herë humbasin pushtetin e tyre. Jam vetmitar. Flutur e lumtur që përvëlohet në dritë. Apolitik. Atomik. Modern. Hëna është e vdekur, idiotët si puna ime fusin gishtërinjtë e gjatë në sytë e natës. Pastaj qetë bëjmë atë që kemi bërë gjithmonë. Fund e krye të lumtur. Hamë thonjtë tanë. Duke parë nga dritarja se si flatrojnë qeniet njerëzore, që presin të vijnë në këtë botë.
8. Dielli
Po kthehesha nga Prishtina. Dielli po përplasej mbi xhamin e përparmë të Opelit. Ndjeva diçka të pazakontë. E gjithë bota po rrotullohej brenda meje. Bëra grimasa të çuditshme me fytyrë. Gjoksi më digjej ngaqë pas tridhjetë vjetësh ende nuk e dija arsyen e ekzistencës sime dhe të gjithçkajes rreth meje. Isha një hut. Besnik ndaj rrjedhave të pandryshueshme. Bëra grimasa me fytyrë në përpjekje për ta gjetur një përgjigje por, thjesht, nuk po ia dilja. Isha i paaftë mendërisht. Dikush ma bëri me dorë. Përpara meje koka tullace e një traktoristi, po më verbonte me shkëlqim. Një këlysh me zorrët e shkapërderdhura në vijën e bardhë të asfaltit, një mori tërmetesh në kokë. Jetoja vetëm për Izabelën dhe familjen time. Gjithçka tjetër jashtë nesh ishte e çuditshme. E lëkundshme. E rrezikuar nga kafsha e realitetit. Dikush ma bëri përsëri me dorë. Oh, udhëtarë të qëruar nga thika e shqetësimit, trupi im është pemë që lulëzon në dimër. Lumturia është shërbëtore e përdhosur nga Zoti. Ne jemi të radhitur njëri pas tjetrit, duke e shitur veten, duke parë tymin nga luftërat e shekujve. Gjithsesi dielli po e bënte ditën më të bukur. Vazhdoja të isha jashtë asaj që isha në të vërtetë. Jashtë asaj që po e thosha kudo në prani të secilës fytyrë. Isha bërë një matrapaz brenda stilit të mendjeve që rregullonin botën. Lëshova një këngë nga Gillespie*. U ndjeva Motherfucker. Sha, la, la, la, la. Sha, la, la, la, la. (*Gillespie – Indie Band nga Prishtina.)
PJESA E DYTË
E di çfarë ha dhe e di çfarë tretë por,
se çfarë po krijoj, nuk e di.
Salvador Dali
9. Easy
Po rrija në ulëset e Easy Jet si një gjigant. Pija verë të kuqe franceze dhe shkrija mend në qiell. Nuk kisha më frikë nga fluturimi mbase për shkak të verës së fortë dhe mendimeve në ajër e serisë së re të mendimeve në jetën time. E rëndësishme ishte që frika ia kishte mbathur. Gjithmonë është mirë kur e heqim qafe çdo lloj frike. Kur ia fusim shqelm në fytyrë dhe i themi: Baje bythën nga këtu! Izabela po rrinte në rendin e parë. Kishim ndërruar ulëset. Ajo është me barrë. Do të bëhem baba. Kur ma tha këtë gjë sapo kisha mbaruar një provë në teatër. E hapa derën me nxitim. Më akuzoi se po hiqja këpucët pa e puthur dhe tha se do të më tregonte diçka të rëndësishme. Ma mori dorën e më uli në ulësen e dhomës së ditës. U ul mbi mua. Më tregoi një letër ku i shihej barku. Diçka në bark. Foshnja jonë që po formësohej. U dridha. Nuk po besoja. Ndjenja të llojllojshme hapën dyert, u futën në mua. Nuk kisha asnjë përshkrim të saktë të çastit. Do të bëhesha baba. Nuk fjeta tërë natën. Qaja në heshtje, ndërsa Izabela po flinte. Çfarë do të ndodhte? A do të isha një babë i mirë? Ku dreqin po e sillja? Në cilën botë? E gjithë ajo çfarë ishte e vërtetë kishte të bënte me njëfarë lloj misticizmi të frikshëm. Kur isha njëzetekatërvjeçar kisha probleme të mëdha me babanë. Doja t’i ndërprisja studimet e të ikja në Danimarkë, me një grua që ishte trembëdhjetë vjet më e vjetër se unë. Babai më kishte shkruar një e-mail ngaqë, sipas tij, ishte e pamundshme të diskutonim qetë. Natyrisht ishte kundër. Më kishte thënë që, mbase, vetëm në moshën tridhjetëvjeçare do ta kuptoja se çfarë ishte në të vërtetë jeta. Mendonte se unë po jetoja huha huha. Vetëm ai kishte një shpjegim për këtë gjë. Për këtë koncept fantom që më rrinte si një kurorë mbi kokë. Dhe ja, në këtë moshë ai më la. Ai më la dhe kuptova se do të bëhesha baba. Dikush po rregullonte rendin e gjërave, ciklin e hershëm të zhvillimit njerëzor. Të gjithë ne ishim trashëgimtarë të vuajtjes, përulësisht po i shërbenim asaj. Edhe kur nuk donim, ishim duke ia puthur këmbët. Kjo ishte e vërteta e vetme mes të vërtetash të liga. Njeriu i vjetër ia lëshon rendin njeriut të ri. Vuajtja kërkon trupa të freskët. Zoti kërkon ta freskojë fushën e lojës apo, thjesht, të mos mërzitet nga monotonia që ia falin robërit e tij.
10. Berlini
Udhëtimi i parë i foshnjës sonë ishte për në Berlin. Nuk kam qenë asnjëherë në Berlin. Gjithmonë kam dashur të jem këtu por, me gjasë, udhëtimet nuk janë më si dikur, kur pija gjatë tërë kohës. Tani isha përgjegjës për Izabelën dhe atë se çfarë ka në bark. Ajo han shumë. Dëshiron të flejë gjatë tërë kohës. Madje ndonjëherë shpërthen në pellgun e nervozës dhe provon të ma këpusë kokën. Ja, ta themi një gjë të bukur, në mes të ‘bukurive’ të tjera: gjithmonë kam qenë dembel. Kureshtja për qytetet e mëdha kurrë nuk më ka bërë të gjallë. Adhuroj shtretërit e hoteleve. Për mua qëndrojnë shumë më lart se çdo muze, se çdo shesh, se çdo statujë, se çdo teatër. Shtrati qëndron në hierarkinë më të lartë të gjërave që janë ofruar para qenies njerëzore. Izabela kishte rezervuar një hotel që mirëmbahej nga dy ruse. Njëra që fliste në telefon gjatë tërë kohës, tjetra që kur i kërkonim një hekurosëse, na sillte letra tualeti. Ta themi pa u qarë. Zona ishte e qetë. Dukej zonë e pleqve dhe e automekanikëve. Kjo ishte përshtypja e parë. Sapo u futëm në dhomë Izabela lëshoi një pordhë të bukur. Një të tillë e kishte lëshuar edhe Margarita, ish e dashura ime kur kisha vizituar shtëpinë e saj në Lund të Suedisë. Ishte pak a shumë kështu. Pasi e mbylli me shumë vështirësi çantën e fryrë të rrobave të mia, tha: Amazing dhe e skuqur në fytyrë lëshoi një pordhë të gjatë. Ajo e Izabelës ishte fare e shpejtë, e lezetshme si një mace që futet nën tavolinë. Nuk kisha besuar se pas pordhës së Margaritës do të dëgjoja një më të mirë që ta kënaqte zemrën. Sikurse ajo e Izabelës. Epo jeta është plot befasi, me të mira të pandalshme. Thjesht, jepu kohë gjërave. Lejoje veten të zhytesh në bukuritë që dalin nga njeriu. Do ta shohësh.
Excerpt translated by Elsa Lici
PART ONE
‘Gods be blessed, for the book you gave me!’
Tomaž Šalamun
1. Strip Depo
For years I have tried to wake up early and sit like a king on one of the chairs at the Strip Depo. More often than not, I do manage to wake up early. I live my mornings as if they were the same. Perhaps they are all the same. But who gives a fuck! When I sit down, I take a jumper or a coat and throw it over my poor knees. My fucked-up apocalyptic knees. Rule number one: always try to give warmth to yourself, then the others will find shelter in you. The world is a broken fridge. This is the first seed of knowledge. War looms large in the beginning of each book that the gods have given us.
2. Lola
When I was working for the Centre for Cultural Decontamination in Belgrade, I got to know a fantastic woman. Her name was Lola. She would call me her baby. Let me be frank about it, she was born long before I was. I was born long after she was. Just for you to know, our whole triumph is to be born at the right time. But to achieve this, one must really have big balls. I suffer because I was not born at a different time. I weep in silence and punch myself in front of the mirror. I want to destroy myself because of my inability to be born at the right time. All human history is the testimony of submission, of this stupid philosophy. Lola had amazing bangs. While I was working for the Centre, she would take care of me, making sure I was well fed, I had beer at hand, I had no headache, I liked dancing, I hungered for suxhuk* in my beans. Lola kissed me twice, as she would kiss her baby. Belgrade is meaningless with-out her. The city seems dead without Lola. It seems miserable, like a beggar who pees under the bleak bridge of centuries. All I want to say is that I really miss her. I just want to listen once again to her story of the Mediterranean lover getting cold in front of the Hotel Slavija. I want to prove to her what she always used to say, that I am a big baby who, in a way, belongs to her. Only to her, heart and soul.
3. Izabela
Tirana. I am in Izabela’s house. After making love to the divine darling, I keep quiet. Naked, I enter the big room of the depressive loners. I wonder about the essence of vanity. She bites me in the chest. She tells me something holy.
“I am happy.”
I deliberate about that. What on Earth is this happiness that brings souls into the vast meadow of life? Perhaps it is an avowed servant of the devil. An optic illusion that conquers hope. Of course, I feel happy that she says that. I want to see her always happy. The whole creature in front of me, always happy. But my little dove does not stop at that. She says something else that the whole world would love.
“I am at peace.”
Now, I cannot resist the temptation of asking a question. I want to be the owner of peace, the Lord of peace, so that I can spread it out over the field of anger, of hatred all over the world. And beyond that. I imprint the indelible marks of my lips on her forehead:
“With yourself or with me…?”
I get out on the balcony to read. She does her daily chores. The birds twitter and they know why they are doing it. They put an end to all the literary dilemmas. The weather is lovely. Everyone loves this weather. The children’s cries echo like celestial bells. A voice coming from a loudspeaker announces that the world will be governed by Bruce Springsteen. My girl brings me strawberries, and finely chopped banana. So precisely chopped! In the afternoon, I lick the sun on her face like a spoiled dog. I chew the heart of happiness. I spit it out and see how it crashes on the street below.
4. Miller
I am the only one with a book in my hand. I look ludicrous. An amazing classical remnant. I don’t give a damn about anything. I am an empty insurgent. I fight against an empty thing. I don’t believe in heroes, neither do I believe in fate, nor in the open window. People can betray themselves at any time because they find it impossible to escape their epic tragedy that envelops them. Demons have their legendary lairs in the tempted hearts that march towards blood. I am a shadow who strongly believes that this is our most glorious epoch. Who needs the truth? That frightening beast that munches on human flesh. I read and drink up the still water from the glass. I am faded and sad from the contest of my fast feet, an artist body and soul, not selfish at all. Like a Henry Miller with an expiry date. Spiritually dead, physically alive. Morally free.
5. Suicide
It crossed my mind again today to commit suicide, to stab myself into the eye, to take the poison of lab rats, to jump in front of a moving car on the highway, to stick my neck in the noose of a dirty rope, to jump from a high hill. It is surprising how many ways there are to fuck yourself. Even more surprising than that is another thing: the tolerance and the liberal God towards his colossal creation. How many options He has left in our hands! I wanted to write a letter: Fuck you all! I have had enough of you! Of course, I did not do it. I am at the threshold of my thirties, and when I look at the faces of people I have always known, my dirty soul weeps like an animal in hell. I can see them growing old. I can see them. Human beings sliding down the slippery slope of age. I realize that something unusual is happening to us. As a wicked masochist, I rejoice, and I regard as natural this whole situation that smashes the womb of the absurd, and all the weak and crazy absurdist individuals. The sun humiliates us from the early morning. We must do something, but we are not capable of that. If I were a God, God help us! I would offer a gift to all the people, one gift only: their own selves, and then I would abandon them for good.
6. War
Year 1999. From mid-April of that year to April 2016, I feel stretched out like a chewing gum. Fiery and traumatic to the very end of all the epochs that have deafened my butt.
7. Darkness
I have opened the windows. The sound of the gurgling river flows in, along with the birds’ songs and the drone of distant cars. It reeks of cow dung. Darkness slips into me. The lights of four houses twinkle, and then lose their shining power. I am lonely. A happy butterfly getting burned in the light. Apolitical. Atomic. Modern. The moon is dead, and idiots like me stick their long fingers into the eyes of the night. Then, in silence we do what we have always done. We are happy, body and soul. We bite our nails, watching from the window how human beings use their wings while waiting to come into this world.
8. The Sun
I was coming back from Pristina. The sun was hammering upon the windshield of my Opel. I felt something unusual. The whole world was revolving around me. I made some weird grimaces. I felt a burning sensation in my chest because, even after thirty, I did not know the reason of my existence, and of everything around me. I was a vulture, loyal to the unchangeable flows. I made grimaces in an attempt to get an answer, but I simply could not succeed. I was mentally incapable to solve that. Someone waved at me. The bald head of a tractor driver in front of me was blurring my sight with it glaring shine. A puppet with its intestines sprawled on the white line on the asphalt caused tremors in my head. I was living only for Izabela and my family. Everything outside us was weird, shaky, threatened by the beast of reality. Someone waved at me again. O travelers tempered by the fire of concern; my body is a tree that flourishes in winter. Happiness is God’s defiled servant. We stand in line, one after the other, to sell ourselves as we watch the smoke of centuries-long wars. But the day was lovely due to the sun. I still could not grasp what I really was. I still could not grasp what I was articulating everywhere in the presence of other faces.
I had become a huckster following the style of the minds that run the world. I turned on the radio and a song from Gillespie** burst out. I felt like a Motherfucker. Sha, la, la, la, la. Sha, la, la, la, la.
PART TWO
I know what I eat, and I know what I digest, but I do not know what I create.
Salvador Dalí
9. Easy
I was sitting on one of the Easy Jet seats like a giant. I was drinking red French wine and beating my brains in the sky. I was not afraid of flying any more, perhaps because of the strong wine, my thoughts up in the air and the new streak of thoughts in my life. The important thing was that my fear was gone. It is always good when we get rid of whatever form of fear. When we kick fear in the face and say: Move your ass from here! Izabela was sitting in the first row. We had changed our seats. She is pregnant. I will become a father. When she broke the news to me, I had just come back from a rehearsal in the theatre. I dashed into the house. She accused me of taking off my shoes without kissing her first. She told me that she would share with something important. She took my hand and led me to one of the armchairs in the living room. She sat on my lap and showed me a small piece of paper with her womb printed on it. Something in her womb. Our baby was growing. I shivered. I could not believe that. What innumerable feelings broke loose within me! I could not describe that moment accurately. I would become a father. I could not sleep all night. I was weeping in silence as Izabela was sleeping. What was going on? Would I be a good father? In what world was I bringing this child? All the truth about it was related to a certain frightening mysticism. When I was twenty-four, I had serious problems with my father. I wanted to quit my studies and elope to Denmark with a woman who was thirteen years older than I was. My father had sent me an email, because he believed that it was impossible for us to discuss the matter quietly. Of course, he was against the idea. He had told me that only when I reached thirty, I might understand what life really was. He believed that I was living a devil-may-care type of life. However, he had an explanation for that, for that phantom concept that had set on my head like a crown. And here I am, at this age that crown has fallen, that concept is gone as I am about to become a father. Someone was fixing the order of things, that ancient cycle of the human development. We are all the heirs of suffering, and we humbly serve the suffering. Even when we do not want to, we kiss the feet of suffering. This was the only truth among wicked truths. The old leaves their place to the young. Suffering demands fresh flesh. God wants to refresh the game field, or He just wants to escape the boredom that His creatures give Him.
10. Berlin
Our baby’s first flight was to Berlin. I had never been to Berlin. I have always wanted to visit the city, but journeys are unlikely to be as they used to, when I was drinking all the time. I was responsible for Izabela and what she was carrying in her belly. She eats a lot and wants to sleep all the time. At times, she unleashes her flow of nervousness and wants to bite my head off. Ok then, let me share something lovely among other lovely things: I have always been lazy. The curiosity for big cities has never gotten the better of me. I love hotel beds. To me, they are better than any museum, any square, any statue, any theatre. The bed stands at the top of the hierarchy of things that have been offered to human beings. Izabela had booked us into a hotel that was run by two Russian women. One was continuously talking over the phone, the other one would bring us toilet paper when we had asked for a steam iron. But I do not want to complain. The area was quiet. It seemed like an area for old people and auto mechanics. That was my first impression. We had just entered our room when Izabela let out a beautiful fart. Margarita, my ex-girlfriend, had let out a similar fart when I had visited her at her place in Lund, Sweden. More or less, it happened like this. After having closed my bulging bag of clothes with some difficulty, she said: “Amazing” and while becoming red in the face, she let out a lingering fart. Izabela’s fart was simple, lovely, like a cat running under the table. I did not believe that I would hear a better fart than Margarita’s. Like Izabela’s, that makes your heart rejoice. But life is full of surprises and never-ending good things. You only need to give time to things. Plunge yourself into the beautiful things that people make and you will see.
* Local type of sausage
** Indie band from Pristina
Related publications
EUPL Retrospective Box
Various authors
EUPL Anthology 2020
Various authors