Iva Pezuashvili
Winning Book Image
a-garbage-chute-cover

Iva Pezuashvili est un auteur et scénariste contemporain, d’origine géorgienne. Né en 1990, sa carrière littéraire débute en 2014, avec la parution de son premier livre, le recueil de nouvelles ვცადე (J’ai essayé), chez Intelekti. Sa nouvelle Tsa est l’une des dix nouvelles publiées en 2018 par l’éditeur britannique Comma Press dans le recueil The Book of Tbilissi (Le Livre de Tbilissi), et l’une des sept nouvelles du recueil Georgien - Eine literarische Einladung (La Géorgie – Une Invitation Littéraire), paru chez l’éditeur allemand Klaus Wagenbach. En 2018, il décroche une bourse pour le programme d’écriture international à l’université de l’Iowa aux États-Unis, suivie d’une résidence à Residencia Literaria 1853 à La Corogne. En 2018, son premier roman, ფსკერის სახარება (L’évangile du fond), paru chez Intelekti, est retenu pour chaque grand prix littéraire du pays. Avec son dernier roman, ბუნკერი (Une chute à ordures), Iva a remporté le Prix de littérature de l’Union Européenne en 2022, ainsi que d’autres récompenses littéraires, notamment le prix Tsinandali pour la meilleure œuvre en prose. En 2021, il remporte le prix spécial du jury du « SABA Award ».

Diplômé de la Faculté de cinéma et de télévision de l’Université d’État de théâtre et de cinéma Chota-Roustavéli, Iva est également l’auteur de plusieurs séries télévisées et films en Géorgie. En 2011, il remporte le prix « შემოდგომის ლეგენდა » (« Légende de l’Automne »), une compétition littéraire estudiantine, avec sa nouvelle ალჩუ (Alchu). Sur la base de cette nouvelle, il tourne son premier film, Babazi. Entre autres, il a également travaillé en tant que scénariste et réalisateur pour l’une des séries les plus populaires de la Géorgie, Tiflis, entre 2014 et 2016.  

EUPL Year
EUPL Country
Une chute à ordures

Mila, qui a perdu tout espoir pour son mari, planifie son avenir sans lui, sans Gena. Leur fille, Zema, qui travaille pour la police, décide que la vengeance est le seul objectif qu’elle poursuivra désormais. Lazare, le plus jeune membre de la famille, qui est proche des idées de la gauche, est soudainement contraint de renoncer à ses principes.

Le nouveau roman d’Iva Pezuashvili est une saga sur la famille Simoniani qui a fui la guerre du Karabakh pour se rendre à Tbilissi, ville de corruption, de violence et de politique sale. L’histoire se déroule en 24 heures ; tous les conflits, les drames et les défis s’abattant sur la famille. En outre, les démons et les gens de leur passé commencent à se réveiller et rappeler à Gena que si l’on enfouit profondément quelque chose de pourri, il n’y a aucune chance que l’avenir soit radieux.

Agent / Rights Director

Gvantsa Jobava

Publishing House

Translation Deals

Translation Deals
  • French: Editions Emmanuelle Collas
  • Greek: Vakxikon Publications

Excerpt

Excerpt

შუქი გამთენიისას, სადღაც ექვს საათზე ჩართეს. მილამ დენის გამათბობლები აამუშავა, სახლი შეძლებისდაგვარად გააღუღუნა და საცოდავი ზემა საწოლიდან წამოაფრინა, რომ ორი კვირის დაუბანელი თავი ჯერ სარეცხი საპნით შემდეგ კიკრია-კრიათიდაემუშავებინა. დაბანის, გაშრობის, თმის დაწვნის და მარილში ამოწობილი, გახუხული თონის პურით საუზმის შემდეგ სკოლაში გაუშვა და ლაზარესთვისრომელსაც მაშინ ჯერ კიდევ არ ერქვა ლაზარე, აბაზანის გავსებას შეუდგა, რაც, თავის მხრივ, ძალიან ჭკვიანური ნაბიჯი იყო, ჯერ ერთი, ბიჭს ძალიან უყვარდა ჭყუმპალაობა და მეორეცწყლის შეწყვეტის შემთხვევაში სავსე აბაზანა უნიტაზის ჩასარეცხადაც გამოდგებოდა და წყლის გათიშვა კი ელექტროენერგიის და გაზის გათიშვის შემდეგ საქართველოს დემოკრატიული მთავრობის ყველაზე საყვარელი საქმიანობა იყო და ამიტომ საკუთარი გამჭრიახობით კმაყოფილმა მილამ ნახევრადმძინარე ლაზარეკიპიწელნიკითგაცხელებულ წყალში ჩასვა, თავიდან ფეხებამდე გაქაფა, გახეხა, დაბანა, რამდენჯერმე გაავლო, აბაზანა სათამაშოებით აუვსო და თვითონ კი სამზარეულოს მიაშურა, რომ სასმელი წყალიც მოემარაგებინა და რომ აავსო მილამ პირველი ოცლიტრიანი და ორი ხუთლიტრიანი ბოცა, ზუსტად ამ დროს შემოვიდა სახლში გენა და კაცი, რომელიც სულმუდამ ნაცრისფერი, უემოციო და გულისრევამდე დაღლილი იყო, ისეთი ანთებული თვალებით და მაჯებში იმხელა ენერგიით დაბრუნდა, რომ ჯერ აიტაცა და შემდეგ კი სამზარეულოს მაგიდაზე დააწვინა და რომ გახადა სვიტერი, არ დაიზარა და მაისურიც ზედ მიაყოლა და შეუხსნა ბიუსტჰალტერიც და არც სპორტული შარვალი და უსქელესისამ-ოთხ ადგილას თვალწასული ჩულქები დაივიწყა და თან კოცნიდა და კოცნიდა ზუსტად ისე, როგორც წლების წინ, ზუსტად ისე, როგორც ბაქოდან გაქცევამდე, როგორც ერევნიდან გაქცევამდე, როგორც საკუთარი თავისგან გაქცევამდე, როგორც სამველას სიკვდილამდე, კოცნიდა ყველგან და კოცნიდა ბევრს და კოცნიდა ვნებით და ვნებითვე ეფერებოდა და ეჩურჩულებდა ყურში, რომ უყვარდა და რომ უყვარს და რომ ეყვარება, როგორც ადრე, ისე დღეს და სულ და ყოველთვის და თხოვდა პატიებას, რომ ხანდახან ვერ და უმეტეს შემთხვევაში კი არ ამჟღავნებდა იმას, რასაც გრძნობდა და გრძნობდა, რომ ყველაფერი შეიცვლებოდა, რომ ძალა დაუბრუნდებოდა, რომ მნიშვნელოვანი გახდებოდა, რომ ჯოჯოხეთი ისაა, რაც რუტინად იქცევა და რომ არსებობს რუტინული ჯოჯოხეთებიც და ერთ-ერთს საქართველო ჰქვია და რომ საქართველოსნაირ ჯოჯოხეთშიც კი ხდება გამონათებები და რომ მისი მზეც გაანათებს, რომ წინა ღამესარც მეტი არც ნაკლები, ქვეყნის პრეზიდენტი გადაარჩინა სიკვდილს, რომ შინაგან საქმეთა მინისტრის გვერდით გაათენა, რომ მმართველი პარტიის ყველა მაღალჩინოსანი და მინისტრთა კაბინეტის ყველა მინისტრი მადლობას ეუბნებოდა და ყველანი ერთად თუ ყველანი ცალ-ცალკე, საგმირო საქმის გამო, ჰპირდებოდნენ ბროლის სასახლეებს და ისეთ დროებას, რომელ დროებაშიც მილას ყველაფერს, საერთოდ ყველაფერს შეუსრულებდა, ყველაფერს მისცემდა, რასაც იმსახურებდა და მოდიოდა ის დროება, როდესაც გენა საკუთარ თავს მიიღებდა და შესაბამისად, მიიღებდნენ სხვებიც და გენა მიაღწევდა ბევრ წარმატებას და მილა იქნებოდა ბედნიერი, როგორც აქ და ახლა, ისე სულ და მუდამ და აქ და ახლა კი მილა მხოლოდ უღიმოდა და მხოლოდ ვნების კვნესით პასუხობდა და ამ კვნესას კი სააბაზანოდან გამოსული ლაზარეს ტიტინი მისდევდა ფონად და კვნესა რომ აჩქარებულ გულისცემაში და ნეტარების ოხვრაში გადაიზარდა, გენამ დაიწყო სიამოვ¬ნების ყმუილი და ყმუოდა გენადიდებას ზეცით კურთხეულს და დიდებას ქვეყნად სამოთხეს, ტურფას ივერსა და ყმუოდა გენადიდებას ძმობის, ერთობის! დიდებას თავისუფლების! დიდებას სამარადისოს, დიდებას ჩვენი სამშობლოსსამშობლოს, რომელიც დაკარგა, რომელიც აღარ აქვს და მიიღებს საქართველოს სამშობლოდ და გააფეტიშებს და თუ საქართველო ფეტიშია და ფეტიში ჭეშმარიტების დაკარგვა და ჭეშმარიტების გარეშე დარჩენილი დროება რუტინა და რუტინა ჯოჯოხეთი და ჯოჯოხეთი კი ყველაფერი, რაც რუტინად იქცევაგენა მაინც იყმუვლებსდიდებას ჩვენი სიცოცხლის მიზანს დიადს! „ვაშა!“ ტრფობას, სიყვარულს, „ვაშა!“ შვებას, სიხარულს, „სალამი!“ ჭეშმარიტების, შუქ-განთიადს და დაიცლება გენა დიდებისგან და სიტყვებისგან და ყმუილისგან და სამზარეულოში დარჩება მხოლოდ გამალებული გულისძგერის ხმა და ბედნიერებისგან ღონემიხდილ ცოლ-ქმარს აღარ მოესმებათ ლაზარეს ტიტინი და დუმილი სააბაზანოში რომ გაგრძელდება საეჭვოდ და აუტანლად დიდხანს, გენა შარვალჩახდილი წამოხტება და გიჟივით შევარდება შვილის სანახავად და იპოვნის თითქმის გალურჯებულს და სიკვდილის პირას მყოფს და ფილტვებში წყლით და ორი და სამი და ოთხი წუთი ეცდება მის მოსულიერებას და, ალბათ, მართლა რაღაც სასწაულის ძალით რომ გადაარჩენს და რომ ამოისუნთქავს ბიჭი, ხარბად და დიდი ამოსუნთქვით და რომ დაუბრუნდება სიცოცხლეს, გენა დაუბრუნდება ჩვეულზე უფრო მეტ სინაცრისფრეს და ჩაჯდება სახლში და ჩაიკეტება საკუთარ თავში და იტყვის, რომ

სამველ იმია პრაკლიატოე, ნადა ივო პამენიაცო

და დაარქმევს შვილს ლაზარეს...

ეს ყველაფერი მილას ახსოვს და მილამ ზუსტად იცისრომ არა ლაზარეს ამბავი, გენა მართ ლა მთებს გადადგამდა და გენა მართლა შეიცვლე ბოდა და გენა მართლა შეუძლებელს შეძლებდა და გენა ყველაფერს მიაღწევდაიმ ერთხელ მაინც რომ გამართლებოდა ცხოვრებაში. მაგრამ...

მაგრამ მოხდა ის, რაც მოხდა და გენა ისეთია, როგორიც არის.